Categorías
Desde mis Brumas Musica

Romeiro ao lonxe…

on_my_way_by_l337m4st3r.jpg
Image by l337m4st3r

Todavía no estoy lejos de mi tierra, todavía respiro los bosques, los mares, los abrazos, las sensaciones, pero no me queda mucho.

Ayer llegué a Santiago como este caracol precioso: con mi mochila a cuestas, despacito… hasta encontrarme en esa plaza del Obradoiro que me abrazaba más que nunca, mientas un gaitero comenzaba a tocar y las lágrimas a rodar por mi rostro, tras 9 intensas jornadas, algunas de ellas muy duras, otras maravillosas.

Podría contaros muchas cosas, lo haré, cuando recopile y organice mis imágenes, quizá cuando esté ya de vuelta, pero no podía esperarme a comunicar un poquito.

El camino sigue, esto no se para

Antes de acostarme, que mejor que Luar como canción de cuna…

21 respuestas a «Romeiro ao lonxe…»

¡Ostras!

He entrado y para nada pensé que había nuevo post.

¿Cómo está esa errante de caminos sin tregua pero que aún así sigue adelante?

Siiii,
es preciosa la Imagen,
y sigue por favor,
hablándonos en galego.

^^

PS. Tendrás muchísimas cosas
que contarnos,
¿y esos pies?
Cuídalos, son los grandes descuidados
y no tendría que ser así,
la de cosas que nos muestran.

Un Beso,
Caminante con mochila existencial.

Que sorpresa…

Que sigas disfrutando todo eso que tu tierra tiene para darte, Brumis!

Un abrazo, sin mochilas, livianitas livianitas.

Espero que hayas conseguido, con/el/durante el camino de Santiago, lo que buscabas!!!.
Sigue disfrutando que nosotros te seguiremos esperando!!
Bicos

Romeiro hei de ir lonxe ao San Andres (Santiago)
con herbiñas de namorar,
dareille a quen alén mar está
o aloumiño do meu amor……

Chicos y chicas:
No le hagan caso a Brumi. Hizo el camino en coche, parando de vez en cuando para ir recolectando sellitos… y se puso tiritas en los dedos de los pies para darle realismo… yo no he visto las llagas, sólo las tiritas… jejejej.

Eso sí, os garantizo que pocas veces la he visto tan dulce, tan bella y tan sonriente.

Explosiva.

Foi unha ledicia agardar por ela na estación do ferrocarril da Coruña, Bel, onte á mañanciña. Por certo: a súa mochila-casa non cumplía o regulamento. Máis de 12 kilos….. ;-))

Benvida a casa, Romeira.

Bicos para todos

Jeje, Ché, no he entendido nada,
pero suena tan biennn… en otra vida fuí gallega.
En esta, me tocó ser bereber,
de los moriscos expulsados
a Las Alpujarras, de la estirpe
de los tuareg al-barabeber *:*

¡que canción más bonita! me encanta Luar na Lubre. Cuando escucho su música me entran ganas de viajar, a Galicia (no he tenido ocasión de disfrutar de estas tierras, aún), estar en contacto con la naturaleza.
Que las buenas sensaciones vividas en tu tierra impregnen tu corazón. Disfruta mucho.
un abrazo

Enhorabuena por haber hecho realidad uno de tus sueños!, seguro que te inunda una sensación muy gratificante…

Ahora a disfrutar de tu victoria, y a seguir, a por nuevos sueños!

Un abrazo bajo la copa de un gran árbol!

Olé, olé y olé, que ya llegó nuestra Bruma a su hogar, con imágenes bellas, las de las fotos que nos ha colgado como ésta y las que hace con sus palabras, contándonos su entrada a la plaza del Obradoiro.

Espero que tu mochila pese bastante menos… bueno, digamos que que pese distinto, que hayas dejado lo que no te vale para llenarte de otras cosas maravillosas.

Mil besos!!

Aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiissssshhhhh nuestra brumis, seguro que se siente VALIENTE!!! no por haber llegado a Santiago, sino también porr TODO aquello que aparte llevaba en su mochila de estos meses atrás.

Te admiro Bruma, no sabes cuanto, y sobre todo, te deseo lo mejor en la vida, en todos los aspectos.

Enhorabuena por tu «Camino», estoy seguro de que lo has disfrutao.

Purpurina pra relajarte esos pies!! :*

Vaya recibimiento! 🙂

Como me habeis hecho sonreir…!
Tengo internet por raticos asi que no puedo responderos uno a uno, pero siento vuestro abrazo. No hagais caso al Che, ya os enseñaré mis pies ya…. 😛

Un abrazo, en silencio….

Namasté.

Bel:

Romeiro hei de ir lonxe ao San Andres (Santiago) ROMERO, HE DE IR LEJOS, AL SAN ANDRÉS (de Teixido, aquel al que quien no va de vivo una vez, debe ir de muerto, tres)
con herbiñas de namorar, (CON HIERBECITAS DE ENAMORAR… (vieja tradición de recibimiento en los pueblos costeros, entregar a los visitantes una hierba que crece en los acantilados, entre las rocas))
dareille a quen alén mar está, LE DARÉ A QUIEN ESTÁ MÁS ALLÁ DEL MAR
o aloumiño do meu amor…… EL CALORCITO DE MI AMOR….

…………….

Foi unha ledicia agardar por ela na estación do ferrocarril da Coruña, Bel, onte á mañanciña. Por certo: a súa mochila-casa non cumplía o regulamento. Máis de 12 kilos….. ;-))—–>
FUE UNA ALEGRÍA ESPERARLA EN LA ESTACIÓN DEL FERROCARRIL DE CORUÑA, AYER POR LA MAÑANA TEMPRANO. POR CIERTO: SU MOCHILA-CASA NO CUMPLÍA EL REGLAMENTO. MÁS DE 12 KILOS….

No querías que se te escribiese en gallego?
jajajajajajaj…

Las Alpujarras, repobladas por los RR. CC. con gente de estas tierras… de ahí Capileira, Pampaneira, Buvión….. :-))

… por cierto… os he dicho alguna vez que sois un grupo encantador?

Cien besos.

Brumi… esta tarde te lo daré en persona, no?

:-))))))

Chéeeee, asombrada hállome ante tan bello recital.
Mis abuelos de Murtas y Cádiar, más cerca
de la Alpujarra almeriense.

Que tó hay que decirlo… me gustará a mi hablar.

Los encantadores, atraen a los de su misma especie (momento de peloteo y tal).

Es broma, es broma :)***

De nada Inguz, con uno que sonría, trabajo cumplido!

Ahora, que estaría bueno que toooooooodo el mundo sonria, no lo voy a negar. Pero creo que es más dificil, je.

Un abrazo, niño.

Soy Bruma, desde el ordenador galego que no me deja cambiar el usuario.

Un video precioso y asombroso, Carla, mil gracias por estar y compartir.
Inguz, un abrazo canjeable… ¡Que ya voy pallaaaaaaa!! 😛

Un achuchon a todos…. :*

Responder a bel Cancelar la respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *